'T GOOI - Ik gooi hem er gelijk maar in, de meest gezegde zin van het jaar: wat was het een raar jaar hè. Ook voor mij als regioverslaggever in 't Gooi. Zo goed en zo kwaad als het ging, gingen wij door. Ik reed door het hele Gooi op zoek naar verhalen: mooie initiatieven, schrijnende coronagevallen, maar ook het andere nieuws vergaten we niet.
Zo zie je op de foto een mooie gebeurtenis in Hilversum begin mei. Ik interview burgemeester Pieter Broertjes tijdens de onthulling van een monument, een Polar Bear, op de stoep voor theater Gooiland. Dé plek waar 75 jaar geleden de bevrijders feestelijk werden onthaald. Het was fijn om even weg te zijn van al het coronanieuws en de Hilversummers te spreken die toen bij de bevrijding aanwezig waren.
En de bevrijder zelf, Toon Kramer (98). Hij zat bij de Engelse divisie die op die bewuste 7 mei 1945 Hilversum binnenreed. Hij is later in de regio komen wonen en was trots dat er een monument kwam. Door het coronavirus kon Toon niet bij de onthulling zijn, maar door de livestream was hij er toch een beetje bij. Enkele weken later overleed hij helaas aan een longontsteking.
Voor ons werk komen wij op de mooiste plekken in 't Gooi en dit jaar was ik vaak te vinden rondom de Loosdrechtse plassen. Lekker even uitwaaien of een reportage maken. Zoals die ene keer dat ik met Kees Blase ging varen en hij mij liet zien hoe hij de strijd aangaat met de woekerende waterplant cabomba.
Emotioneel
Een van de meest aangrijpende verhalen van afgelopen jaar was voor mij het luisteren van de bekende aria 'Erbarme Dich' op Goede Vrijdag in Naarden-Vesting. Normaal wordt in de dagen rondom Pasen het vestingstadje overspoeld met mensen die komen luisteren naar de Matthäus-Passion in de Grote Kerk Naarden. Natuurlijk kon dat door de maatregelen niet doorgaan, maar de kerk had een alternatief bedacht.
Het idee was om precies om 11.00 uur het luidklokje van de kerk een minuut lang te luiden en daarna zou iedereen uit zijn eigen speaker de bekende aria Erbarme Dich laten horen. Om zo een moment van bezinning te creëren. Maar dat liep een beetje anders. Zo'n honderd mensen kwamen naar de kerk, waar de speakers aan stonden, om daar naar de muziek te luisteren. Dat zorgde voor een emotioneel moment. Mensen zaten op een bankje of hadden zich geïnstalleerd op het gras en luisterden aandacht naar de muziek die uit een lege kerk kwam.
Bekijk hier het bijzondere moment:
Dan een ander verhaal wat mij, en ik gok vele mensen, bij zal blijven, is de kunstroof uit het Singer museum in Laren. De dader sloeg toe in de vroege ochtend van maandag 30 maart. Bij de kunstroof werd het miljoenenwerk 'Lentetuin, de pastorietuin te Nuenen in het voorjaar' uit 1884 van de Nederlandse grootmeester Vincent van Gogh gestolen. Singer Laren had het stuk in bruikleen van het Groninger Museum.
Ik weet nog goed dat we op de redactie het bericht zagen dat er inbraak was gepleegd. Dan is het een kwestie van in de auto stappen en er naartoe rijden. Langzaamaan verzamelde alle media zich op het pleintje voor de ingang van het museum. Vanwege de lockdown was het museum gesloten voor bezoekers.
Onwennig probeerde iedereen 1,5-meter afstand te houden en wachtten we op een reactie op de roof van het museum. Op een gegeven moment had het museum bedacht om een soort persconferentie te geven, zodat iedereen tegelijk op de hoogte was en ze niet naar buiten hoefde voor een verklaring. Met alle media keken we voor de ingang van het museum naar een provisorische persconferentie op internet. Maar we wilden natuurlijk graag een reactie van het museum zelf. Na lang aandringen kwamen ze naar buiten en konden we een voor een de directeur, museumdirecteur en politie vragen stellen.
Museumdirecteur De Lorm stak zijn boosheid over de roof niet onder stoelen of banken:
Maar ik vergeet ook alle hartverscheurende coronaverhalen niet. Zoals de koffiezaak van Ahmed. Hij startte in maart zijn eigen zaak in Bussum, maar een week later moest hij de deuren alweer sluiten. Ahmed bleef niet bij de pakken neer zitten en besluit gelijk om een to go-service op te zetten. Die is er nog steeds en elke keer als ik langs rijd, haal ik even een kopje cappuccino en klets ik even bij met deze ontzettend aardige Bussumer.
Tot slot deel ik graag met jullie het inspirerende verhaal van de enthousiaste Bussumse tatoeëerders Peter Meijer en Aarno Verkruissen. Door alle beschermingsmiddelen is het zorgpersoneel niet meer te herkennen voor patiënten. De tatoeëerders bedachten een oplossing. Ze gingen de saaie witte klompjes waar het zorgpersoneel vaak op loopt pimpen. Zo zien ze er flitsend uit én te herkennen voor patiënten. Ik ging bij ze langs voor een reportage en de ene na de andere auto stopte voor de zaak om de klompen af te geven. Ze hadden er een heuse dagtaak aan, maar maakten van elk klompje iets unieks.
Mooi en gezond nieuwjaar iedereen en tot ziens in 2021.
