Bussumse hulpstichting gered van de ondergang: 221ste transport klaar voor vertrek

"We zijn nog niet compleet en nog op zoek naar een nieuwe voorzitter. Maar nu kan het bestuur in elk geval verder. Dat was wel een opluchting. Want je wilt niet dat je in dit speciale jaar de stichting moet opheffen", vertelt Jurjen Hagen die zijn functie als voorzitter neerlegt vanwege gezondsheidsklachten. 

Want een speciaal jaar is het zeker. De stichting bestaat namelijk op de kop af dertig jaar. En om dat kracht bij te zetten, vertrekken er komende donderdag drie grote Amerikaanse trucks vol met spullen naar Hongarije. 

Kinderen leven in het riool

De oprichter van de stichting is Joop Heerschop en hij zag in 1990 beelden uit Roemenië waar kinderen in de riolen leefden. "Die leefden daar omdat het daar warm is en daar hebben ze enige beschutting. Dat deed hem denken aan het eind van de Tweede Wereldoorlog toen hij als zwak jongetje uitgezonden werd naar Zwitserland om daar aan te sterken", aldus huidig voorzitter Hagen. "En toen dacht hij van: 'Vroeger hebben ze mij in Zwitserland opgevangen, ik ga wat voor de kinderen in Roemenië doen'. Zo is hij begonnen met het inzamelen van spullen en dat is nu een stichting geworden die meer dan 200 vrachtwagens heeft verstuurd."

De stichting krijgt van mensen uit de hele regio spullen, maar ook bedrijven weten hen te vinden. Ze verzamelen alle goederen in een grote kelder in Bussum. Daar wordt ook alles gesorteerd en gerepareerd. Want er is één duidelijke regel: het moet heel zijn, schoon zijn en het moet werken. En dan wordt het via vrachtwagens naar Hongarije en Roemenië gestuurd.

Huizen zonder deuren

De landen kunnen alle hulp goed gebruiken. "Wij hebben hier allerlei vangnetten, bijvoorbeeld de bijstand. Maar dat hebben ze daar niet. De salarissen zijn daar heel erg laag. Terwijl een liter benzine net zo duur is als hier in Nederland. Dus daar zit een enorm verschil tussen inkomen en wat je ervoor kunt kopen", legt Hagen uit.

De stichting gaat twee keer per jaar zelf naar Roemenië en Hongarije om met eigen ogen te zien wat ze daar nodig hebben en hoe de spullen terechtkomen. "Ik ben in een huis geweest die geen deuren meer had, omdat ze die hadden opgestookt. Het gezin had de keuze om brandstof te kopen of medicatie of eten. Alledrie kon niet." Er zat geen vloer in het huis en het stonk er verschrikkelijk. Het verhaal van dat gezin heeft hem in de afgelopen jaren het meest geraakt.