Het klinkt als een nachtmerrie: je arm breken op twee kilometer hoogte en dan met één arm een noodlanding maken. Toch is Perry van Caspel bijzonder nuchter over zijn 'horrorsprong' twee weken geleden. De 50-jarige parachutist raakte verstrikt in de lijnen van zijn parachute en brak zijn arm op vijf plekken: "Ik voelde mijn arm knappen."
Het was Perry's twaalfde sprong, die na een tandemsprong op Texel in de ban raakte van het parachutespringen. Bij Skydive Hilversum begon hij dan ook met lessen en dit was zijn eerste sprong waarbij hij tien seconden vrij mocht vallen. "Ik moest tellen tot tien en dan zelf mijn parachute openen", legt hij uit. De keren daarvoor opende de parachute al automatisch bij de sprong uit het vliegtuig.
"In de lucht draaide ik al snel op mijn rug en het lukte om terug op mijn buik te draaien." Toch heeft Perry nog geen volledige controle, want even later lag hij weer op zijn rug. "In principe maakt het niks uit als je op je rug ligt en je parachute opent en ik was de tel inmiddels kwijt, dus dat betekent direct openen."
Arm knapt
Bij het openen gaat het echter vreselijk mis: zijn rechterarm raakt verstrikt in het touw van de parachute. "Dat openen gaat met 180 kilometer per uur en op dat moment voelde ik mijn arm dus knappen. Ik voelde mijn arm niet, maar toch ook weer wel: het deed ontzettend veel pijn."
"Je lichaam gaat reageren en ik voelde de witte vlekken voor mijn ogen komen"
Toch lukt het Perry om vooral in oplossingen te blijven denken. "Ik heb dertig seconden heel hard moeten vloeken, om daarna te kunnen denken: hoe ga ik hier uitkomen?" En dat terwijl de pijn in zijn rechterarm zeker invloed heeft op hem. "Je lichaam gaat reageren ik voelde de witte vlekken voor mijn ogen komen. Als je je daaraan overgeeft ga je gewoon flauwvallen. Maar dat moest niet gebeuren, want dan wordt het een uitkomst die je niet kan beïnvloeden."
Noodlanding
Perry ziet de woonwijk onder hem snel dichterbij komen. Hij speurt naar een geschikte plek voor een noodlanding, en stuurt daar met alleen zijn linkerarm naartoe. "In de allerlaatste fase zo'n 250 meter boven de grond dacht ik een split second: wat is nu nog de oplossing, moet ik me nu schrap zetten? Maar toen zag ik uiteindelijk toch nog het basketbalveldje met een grasveld daarnaast."
"Ik heb plechtig moeten beloven aan mijn thuisfront dat ik nooit meer parachute ga springen"
Uit alle macht hangt hij met zijn linkerarm aan zijn stuurlijn om daar terecht te komen. Met enig geluk raakt Perry eerst een boompje, waardoor hij vrij direct tot stilstand komt. "Anders had ik een zogeheten 'pararoll' moeten doen om mijn val te breken, maar ik weet niet hoe dat geëindigd was met mijn rechterarm."
Uiteindelijk is de hulp snel aanwezig: de trainers van het skydive-centrum hebben hem zo goed mogelijk in de lucht proberen te volgen. Zijn letsel valt enorm mee, behalve natuurlijk aan zijn rechterarm. "Mijn rechterbovenarm lag in vier, vijf stukken uiteen."
Tekst gaat door onder foto
