Een ernstig scooterongeluk heeft het leven van Peter Voorn helemaal veranderd. Van een normaal leven naar bijna helemaal niets meer, zoals de Hilversummer zegt. Door het heftige ongeval is hij bijna helemaal verlamd aan zijn armen, maar hij is zeker niet van plan om bij de pakken neer te gaan zitten. Naast zijn vrijwilligerswerk bij de lokale energiecoöperatie wil hij een speciale bus kopen om anderen rond te kunnen rijden.
Het noodlot sloeg vorig jaar toe. Om precies te zijn op vrijdag 13 september. Vlak voordat hij thuis wegging, zei zijn dochter hem nog voorzichtig te zijn op deze dag. Onderweg naar Amsterdam, waar hij de eerste nachtdienst op de scanauto zou rijden, ging het faliekant mis.
Klapte op wielrenner
Op het fietspad van de Franse Kampweg tussen Bussum en de Hilversumse Meent werd hij aangereden door een wielrenner. In een split second is zijn leven op z'n kop gekeerd. "Ik reed in een bochtje. Er kwamen zes fietsers aan en één wielrenner wilde inhalen en die is volop op mij gereden."
Zelf kan Peter zich niets meer van de klap herinneren. Hij is drie tot vier complete dagen kwijt. In het AMC is hij geopereerd, maar aan zijn incomplete dwarslaesie die hij heeft overgehouden aan het ongeluk, is niets meer te doen. Die schade is permanent.
Accepteren van situatie
Voor de Hilversummer betekent dat hij aan beide armen zo goed als verlamd is, alleen met links kan hij nog wat. Het accepteren van zijn situatie is moeilijk geweest, en hij geeft eerlijk toe dat hij het daar soms nog steeds zwaar mee heeft. Vooral op momenten dat hij alleen is.
Het verdriet en de pijn van zijn zoon en dochter, die bij hem wonen, speelt hierin ook mee. De actieve vader die hij was, kan hij nu niet meer zijn. "Ik ben compleet afhankelijk. Ik moet alles vragen, zelfs als ik wat wil drinken en eten", zegt hij.
Na het ongeluk heeft Voorn zo'n zes maanden gerevalideerd in Utrecht. Onder begeleiding van ergotherapeuten, maatschappelijk werker, psychologen en fysiotherapeuten is hij aan de slag gegaan. Naar eigen zeggen, is hij daar 'aardig van opgeknapt'. Daar heeft hij ook ingezien dat een beperking geen onmogelijkheid is.
Inspiratie gekregen
"Tijdens mijn revalidatie ben ik in contact gekomen met veel mensen die daar ook door een ongeval terecht waren gekomen. Vaak jonge mensen, die bijvoorbeeld door een ongelukkige duik in het zwembad met een dwarslaesie liepen. Veel van hen houden de moed erin en ondanks soms heel veel ellende weten zij er het beste van te maken. Ik vind dat heel inspirerend", merkt Voorn op.
Inmiddels is hij drie maanden thuis en ook daar zijn de nodige veranderingen doorgevoerd om het voor hem zo comfortabel mogelijk te maken. Voorn heeft dag en nacht een hulp in huis, er is inmiddels een traplift gekomen, zijn de tuindeuren voor hem te besturen met een afstandbediening en heeft hij een stoel voor in huis en een elektrische om mee naar buiten te gaan.
"Het belangrijkste is dat je uit iets kan putten. Ik zal ook iets moeten gaan ondernemen"
Voorn kan zijn mobiele telefoon en laptop bedienen. Dat doet hij met een stokje. Dat stokje zit in een kannetje dat voor hem staat op tafel en dat hij er met zijn mond uithaalt. Dit biedt weer mogelijkheden, want aan niets doen, moet hij niet denken.
"Het belangrijkste is dat je uit iets kan putten. Ik zal toch ook iets moeten gaan ondernemen", zegt de Hilversummer. "Ik wil me ook bezighouden. Het belangrijkste is dat je positief blijft, want er is nog steeds wat te halen."
Niet op zijn mondje gevallen
Doordat hij goed kan werken met zijn mobiel en laptop kan hij zich weer gaan inzetten voor de lokale energiecoöperatie HET in Hilversum. Voorheen hielp hij als vrijwilliger van de helpdesk de bestuurders van de deelauto's. Dat werk pikt hij weer op. "Ik ben tenslotte niet op mijn mondje gevallen", zoals Voorn zelf zegt.
Maar wat hem betreft, stopt het daar niet bij. Voorn wil graag chauffeur worden van een bus. Daarmee wil hij klanten van HET halen en brengen naar de deelauto's. Daarnaast wil hij oudere mensen en gehandicapten kosteloos 'chauffeuren'. Hiervoor moet hij nog wel gekeurd worden door het CBR en zijn enkele oefendagen met zo'n bus op een terrein Breda verplicht.
Busrijden met joystick
Rijden moet nog mogelijk zijn voor hem. Met zijn benen is niets mis: gas geven en remmen gaat gewoon. Tegenwoordig zijn er speciale bussen te maken met een joystick die dan als een stuur moet fungeren. Dat sturen moet hij dan met zijn linkerhand doen, zoals hij dat nu ook doet met zijn elektrische rolstoel.
Het probleem is het prijskaartje van deze bus: 25.000 euro. Dat geld heeft hij niet. Om toch zijn droom te kunnen waarmaken, is Voorn een crowdfunding begonnen; in de hoop weer wat voor een ander te kunnen doen.
