BLARICUM - Niet tien of twintig, maar duizenden gele bieslelies groeien er inmiddels bij het Blaricummerstrand aan het Gooimeer. Deze Amerikaanse exoot verdringt daar op het schrale grasland orchideeën, moeraskartelblad en parnassia; inheemse planten waarvoor veel moeite wordt gedaan om ze in stand te houden. In Zeeland wordt de plant inmiddels bestreden. Ook in Noord-Holland zal Staatsbosbeheer waarschijnlijk tot actie over gaan.
Er zouden er maar een paar staan, een stuk of twintig, dertig, dacht Arnout Jan Rossenaar van Staatsbosbeheer. "Er is gemaaid, dus er is best kans dat we er niet één meer kunnen vinden", dacht hij. "En het duurde inderdaad even voordat we de eerste bieslelie tegenkwamen. In eerste instantie zagen we vooral veel moeraszegge, een plant die ook rietachtig blad heeft, groen met een wat blauwige glans. "Dit is geen bieslelie, de stengels zijn driehoekig, dus zegge."
We gingen op pad omdat Staatsbosbeheer een onderzoekje had gepubliceerd waaruit bleek dat de van oorsprong Amerikaanse gele bieslelie inmiddels in alle provincies van Nederland groeit. Met name in Zeeland is een plek, bij de Grevelingendam, waar de plant een heel gebied overheerst en waar hij binnenkort bestreden gaat worden."
Smalle groeiwijze
"Sisyrinchium californium heet de gele bieslelie officieel, wat zijn herkomst verraadt: grassige veldjes achter de kust van Californië. Via tuincentra is de plant in Nederland terecht gekomen en zo verwilderd geraakt. Het is een kleine lis die in land van herkomst ook in een paarse variant voorkomt."
Tekst loopt door onder video
"Het zijn er meer dan ik dacht, maar we kunnen ze nu nog relatief makkelijk verwijderen"
Tussen het Gooimeer en de oprit van de Strichtse Brug zoeken we de plant in een veld dat een maand of wat geleden is gemaaid. "Net als bij de inheemse lis, of iris, groeien de bladeren plat aan elkaar, het is een smal blijvende groeiwijze", legt Arnout Jan uit. "Ze groeien hier vooral op de zuidelijk helft van dit schrale graslandje."
Ineens hebben we er een te pakken. Of eigenlijk meteen een stuk of vier die bij elkaar groeien. Een paar meter verderop staan er nog een paar en weer verderop nog meer. "Nou dit zijn er wel meer dan de dertig planten die ik heb doorgekregen", concludeert Arnout Jan. We tellen er zo'n honderd bij elkaar op dit stuk. "Het zijn er meer dan ik dacht, maar we kunnen ze nu nog relatief makkelijk verwijderen. Gezien de snelle uitbreiding in Zeeland denkt ik dat we dat wel gaan doen dit voorjaar, zeker op dit veld dat juist zo waardevol is omdat hier veel moeraswespenorchis groeit."
Tekst loopt door onder de foto.
Nadat we de gele bieslelie hebben afgevinkt, lopen we nog even door naar de noordelijk helft van het veld om te zien of we daar nog moeraskartelblad kunnen vinden, een andere zeldzame plant die hier is gezien. Halverwege merken we ineens dat we in een veld lopen van gele bieslelie. Er staan er duizenden in vlakken van vierkante meters tegelijk. "O, dit is veel erger dan ik dacht", schrikt Arnout Jan. We lopen in steeds grotere kringen rond. "Staan ze daar ook?" "Ja, en waar jij loopt? " "Ja, hier ook, honderden!"
Aanpakken
Wat een eenvoudig klusje had moeten zijn, met wat vrijwilligers enige tientallen planten verwijderen, wordt nu toch wat anders. "We zullen ons moeten beraden over hoe we hier mee omgaan. Als we dit laten gaan, vinden we straks geen moeraswespenorchis meer terug en dat zou doodzonde zijn. Maar hoe we dat gaan aanpakken? Daar moeten we nog eens over nadenken wat dit is voor dagen werk."
