Biocirculair ontwerpster Klaske maakt urnen die kunnen vergaan

Voor een 'bezeten' ontwerper is dat een proces dat nooit stopt. Na iedere ontdekking doemen er weer nieuwe obstakels op die opgelost moeten worden, want het kan altijd beter. Na een lamp van vlas heeft Klaske nu een urn bedacht van plantenresten. Haar grondstoffen moeten echt afval zijn, resten van natuurlijke stoffen die geen enkele waarde hebben.

Tegenwoordig roept iedereen dat hij 'circulair' bezig is maar Klaske is daar kritisch over. "Je moet je ten eerste afvragen of iets gemaakt is van circulair materiaal. Is het recyclebaar? En wordt het in de praktijk ook echt gerecycled? Want plastic stoelen kunnen tot grondstof vermalen worden, maar als we dat te veel werk vinden en de stoel gewoon verbrand wordt, hebben we er nog niks aan."

Overigens is de urn ook gemaakt van plastic. Maar wel een plastic waar geen druppel olie aan te pas gekomen is. "De urn die uit de 3D-printer rolt is gemaakt van zetmeel en dat 'vergaat' na verloop van tijd in de natuur. Wie de as van zijn geliefde begraaft, geeft zowel de as als de urn weer terug aan de natuur. En dan is de cirkel rond! En dat kunnen we dan oneindig lang blijven doen."

Eigenlijk zijn de urnen van Klaske te mooi om te begraven en dus kun je ze ook op de schoorsteen zetten om er naar te kijken. De deksel is hol waardoor je er ook nog voorwerpen van je geliefde in kunt bewaren. Zo ontstaat een herdenkingsplek voor de overledene.

Klaske droomt vooral van een plek in de natuur waar we de urnen tussen de bomen plaatsen. Geen urnenmuur voor de oneindigheid, maar een plek waar de natuur zijn werk doet en as en plastic urn weer terugkeren naar moeder aarde.