Wereldkampioen Barbara de Loor rekende in één keer af met al die vierde plekken

Op de eettafel bij Barbara de Loor thuis ligt een berg medailles. Eentje springt eruit, die zit  in een doosje. Het is dan ook een speciale medaille, haar enige internationale titel. En wat voor één: wereldkampioen op de duizend meter.

We moeten daarvoor terug naar 2005. Op de buitenbaan van Inzell. In de kou en in de sneeuw. Daarvoor grossierde De Loor in vierde plekken. Op hetzelfde WK was ze net weer vierde geworden op de 1.500 meter. Het werd bijna een obsessie. Maar vandaag, de dag van de 1.000 meter, was anders dan alle andere dagen. De Loor: "Ik voelde me die ochtend al oppermachtig, een echt winnaarsgevoel. Dat had ik al tijdens het inrijden. Dat heet topvorm."

"Door die vele vierde plekken is de killer wakker geworden. En toen dacht ik: 'Deze ga ik gewoon pakken'." Het WK werd gereden op een buitenbaan en de omstandigheden waren zwaar. De Loor was daar als allrounder in het voordeel ten opzichte van de echte sprinters.

"Ik reed een waanzinnig laatste rondje. Dat was helemaal kicken! Ik was benieuwd wie nog zo'n laatste rondje kon rijden." Niemand dus. De Loor zette een tijd neer van 1:18:24. Sneller dan Friesinger daarvoor en sneller dan alle andere concurrenten na haar.

Vanaf de binnenbaan zag Barbara iedereen kapot gaan in dat laatste rondje. En nadat ook Timmer tekort kwam, was ze dus echt wereldkampioen. "Ik was toen echt verbaasd", herinnert De Loor zich. "Ik kon het niet geloven, maar het was zo." Deze titel maakte alles goed. Op haar achttiende kwam ze in de kernploeg en twaalf jaar later was er dan eindelijk die titel waar ze zo lang van had gedroomd.  

Kijk hier voor meer Noord-Hollandse iconen