Anne Poelstra (39) besloot met haar gezin de drukte van Amsterdam achter zich te laten en naar de rust van Hilversum te verhuizen. Ze verlangde naar meer woonruimte, de natuur en de nabijheid van haar ouders. Maar nog geen maand na de verhuizing kreeg ze al spijt. "Sommige mensen begrepen dat niet."
Samen met haar man en twee kinderen woonde Anne jarenlang in de Staatsliedenbuurt in Amsterdam. In een karakteristiek huis, in een levendige wijk. Toch begon de drukte in de stad haar steeds meer tegen te staan: "We vonden het verkeer in Amsterdam soms ook best spannend met kinderen en ik miste de natuur waar ik ben opgegroeid."
Van de drukte naar de rust
Na maanden vol twijfel besloot het gezin de gok te wagen en te verhuizen naar Hilversum. "We kregen de mogelijkheid om een huis te kopen om de hoek bij mijn ouders", vertelt ze. Ze kochten een prachtige jaren 30 woning aan de rand van het bos.
Het leek een droomscenario: weg van de drukte, dichter bij de natuur, meer ruimte en dichter bij opa en oma. Het huis in Amsterdam werd verkocht, de kinderen gingen naar een nieuwe school in Hilversum en het gezin zocht naar een nieuw ritme.
Maar Anne vond in Hilversum niet de rust waar ze op hoopte. "Een verhuizing is natuurlijk altijd even wennen, maar ik bleef maar denken: wat heb ik gedaan?" Het gemis van Amsterdam bleek groter dan ze had verwacht. “Het vloog me echt een beetje aan", vertelt Anne, die haar vrienden en de energie van de stad miste. "Soms kon ik ’s nachts wakker worden en dan was ik helemaal benauwd en in paniek."
"Ik bleef maar denken: wat heb ik gedaan?"
Even doorbijten zat er niet in, vertelt ze. "Mensen zeiden tegen mij: wacht gewoon even af, want over een jaar ben je vast helemaal gesetteld. Maar ik voelde heel sterk: dit is niet gewoon even wennen, dit is echt wel meer."
Ze begon er zelfs fysiek last van te krijgen. "Ik viel in die periode ook best wat af, dus je zag ook letterlijk aan mij dat ik niet goed in mijn vel zat."
Onbegrip
Anne had al snel spijt van de verhuizing, maar stuitte soms op onbegrip uit haar omgeving. "Sommige mensen begrepen het niet. We hadden natuurlijk een prachtig huis in Hilversum en ze snapten niet dat we terugverlangden naar de stad."
"Sommige mensen begrepen het niet. Ze snapten niet dat we terugverlangden naar de stad."
Dat verlangen werd heviger en Anne begon al snel na te denken over terugverhuizen. "Op dat moment werd ik geappt door een kennis die een huis zocht in Hilversum en ik vroeg of we niet wat voor elkaar konden betekenen." Uiteindelijk kochten de gezinnen elkaars huis en keerde Anne binnen een half jaar met haar gezin terug naar de stad. En het mooie is: niemand heeft volgens Anne spijt van die beslissing.
Veel herkenning
Laatst plaatste ze haar verhaal over haar 'verhuisspijt' op LinkedIn. Dat bracht veel reacties los van mensen die haar verhaal herkennen en ook spijt hebben van een verhuizing. "Iemand vertelde me dat ze vlak buiten Amsterdam was gaan wonen en dat ze het heel erg miste, maar dat mensen het niet snapten. Toevallig appte ze me net dat het haar is gelukt en ze ook gaat terugverhuizen."
Anne is coach van beroep en wil met haar verhaal het taboe doorbreken dat volgens haar rust op het terugkomen op grote beslissingen. "Ik vind het belangrijk om te benadrukken dat de meeste mensen gewoon gelukkig zijn na een verhuizing. Maar ik wil ook benadrukken dat het oké is om je hierover uit te spreken en te bedenken wat je er aan kan veranderen."
Inmiddels is ze weer helemaal op haar plek in Amsterdam. De natuur dicht bij Hilversum mist ze wel, maar die probeert Anne nu meer op te zoeken in de buurt van haar stad. "Ik heb geleerd dat geen enkele plek alles heeft, maar voor mij is dit toch het meest perfect."
