Ode aan meisjes.
LAREN - Vandaag, op Wereldmeisjesdag van de Verenigde Naties, vragen tientallen dichters uit heel het land en ook uit het Gooi aandacht voor meisjes. Dagelijks worden miljoenen meisjes in de wereld achtergesteld, uitgebuit en gediscrimineerd. "Alleen omdat ze meisjes zijn", stelt hulporganisatie Plan Nederland.
De ruim veertig schrijvers en dichters, onder wie Elle van Rijn uit Naarden en BijMar uit Baarn, schreven hun eigen ode aan alle meisjes. Plan wil hiermee een "golf aan positiviteit op social media" bewerkstelligen.
En dit is volgens Plan noodzakelijker dan ooit. "Vooral meisjes worden hard geraakt door klimaatverandering, oorlogen en toenemend conservatisme. Ze worden vaker van school gehaald of uitgehuwelijkt, hun veiligheid komt in het geding en hun rechten worden ingeperkt. Eén op de drie meisjes krijgt in haar leven te maken met fysiek of seksueel geweld. Maar liefst 102 landen hebben nog nooit een vrouw als staatshoofd of regeringsleider gehad."
Lichtgedichten
Wereldmeisjesdag bestaat sinds 2012 en is een initiatief van Plan International. De VN heeft het geadopteerd en roept de dag elk jaar opnieuw uit om barrières die de ontwikkeling van meisjes tegenhouden, te slechten. Meisjes hebben niet dezelfde kansen als jongens. "Maar als meisjes in het licht staan, bloeit hun potentieel en verandert hun omgeving mee”, zegt woordvoerder Anniek Groothuis over de achterliggende gedachte voor de lichtgedichten.
Ook voormalig actrice en tegenwoordig schrijfster Elle van Rijn - zelf moeder van dochters - plaatst vandaag haar gedicht online. Met een duidelijk doel. "Als de meisjes op deze aardbol meer kansen krijgen om zich te ontwikkelen, zal er vanzelf een evenwichtiger en gelijkwaardiger wereld ontstaan. Daarvan ben ik overtuigd."
Steun
Van Rijn steunt Plan al langer. “Omdat meisjes bijna overal het onderspit delven, en zeker in landen waar er nog meer wetteloosheid en gebrek aan emancipatie heerst. Dus toen mij gevraagd werd een gedicht te schrijven, heb ik dat meteen gedaan."
Haar gedicht gaat over een meisje van 13 jaar met "onverzettelijke moed" dat zich met succes verzet tegen vrouwenbesnijdenis. "Die keten te doorbreken, kost durf en collectief", dicht zij. In de hoop dat geen enkel meisje meer slachtoffer wordt van verminking.
Haar gedicht:
Elle van Rijn - (Geen titel)
Zie, daar staat het meisje
haar vaders grote trots
Moeders hartenkind
Lieve grote zuster
Alweer dertien jaar
Armen langs t lijf
Voeten op het zand
In ’t vrouwencluster
Oma, moeder, tantes
Handjevol vriendinnen
Lach op het gezicht
Ze is vandaag verjaard
Dan onverwacht begrepen
Dat de messen zijn geslepen
De kennis net vergaard
Maar ‘t is nog niet te laat
Verzet in al haar kracht
Smeekt zij haar eigen moesje
Verzint elk denkbaar smoesje
Om anderen gedachten
Onreinheid is geen vloek
Het stamhoofd is geen god
Haar lijf is van haarzelf
Door niemand te verachten
Ze kent het resultaat
Het branden in de schoot
Krampen die haar ma
Doen krijsen op de top
Zij weigert dat te dragen
De toorn en zelfs de haat
Geen huwelijkskandidaat
Dat offert ze graag op
Haar moeder dikke tranen
Haar vader zeer bedrukt
De rest vol ongeloof
De handen naar de mond.
Maar toch die meid, zijzelf
Valt niet te verteren
Onverzettelijke moed
Al stampend op de grond
Vaak loopt het heel anders
De afloop ongewis
Dominante boze vader
Een moeder star en koud
Om wat zij heeft geleden
Tradities van wel eeuwen
Geloof dat niet mag tanen
Pas dan wordt er getrouwd
Die keten te doorbreken
Kost durf en collectief
Geweten van zeer velen
Dat schoonheid al bestaat
Wat Allah heeft geschapen
Een mens zoals zij hoort
Verminking onderdrukking
Geen meisje nog geschaad
BijMar - (Geen titel)
Laat ons fietsen door de stad
door het dorp en langs het plein
laat ons fietsen door de dagen
zonder bang te houden zijn
laat ons fietsen langs gebouwen
langs de gracht en bouwterrein
laat ons fietsen zonder zorgen
zonder bang te hoeven zijn
laat ons fietsen. gewoon fietsen
ook in stilte zonder ruis
laat ons fietsen. gewoon fietsen
naar huis.
