Column: Paralympics mogen soms wel wat begrijpelijker

Het allerleukste van de Paralympics is het kennismaken met sporten waar je niets van weet. Gisteren was ik met een collega bij het rolstoelrugby. Die sport was helemaal nieuw voor me! Gelukkig heb ik de tijd genomen om me te laten bijpraten door een collega die het rugby al wat langer volgt. De grap is: zodra je het gaat begrijpen, wordt het écht leuk om naar te kijken. Zo herkende ik bijvoorbeeld veel elementen uit het rolstoelbasketbal, mijn sport.

Ik ben me ervan bewust dat ik hiermee een gevoelige paralympische snaar raak: onze sport is lang niet altijd begrijpelijk voor mensen die er voor het eerst naar kijken. Maar die discussie moeten we wél voeren. Als ik zie dat er bij het atletiek in diverse klassen vijftien gouden medailles te verdelen zijn op alléén de 100 meter sprint... Dan kan ik het eigenlijk niet meer uitleggen. Dan snap ik er echt geen snars meer van.

Niet voor iedereen

Ik denk dat de paralympische sport daar wat mee moet. Als we commercieel aantrekkelijker willen worden en willen groeien, dan moeten we de wetten van de topsport toe gaan passen. Dat is misschien lullig, maar dat betekent dat de paralympische sport niet voor iedereen met een handicap is. Zoals het voor mensen zonder handicap ook in verreweg de meeste gevallen niet mogelijk is om de Olympische Spelen te bereiken.

Het is gewoon niet voor iedereen mogelijk om de top te halen. Ik snap heel goed dat het moeilijk is om daarin een grens te trekken. Maar in het geval van de 100 meter sprint zou het goed zijn als we bijvoorbeeld teruggaan naar zeven medailles. In klassen die ik kan uitleggen aan mijn vrienden. Die discussie moeten we opengooien, daar moeten we over praten.

Als actieve sporter was ik er eerlijk gezegd niet zo mee bezig. Ik had er geen invloed op dat mensen niet naar ons keken. Inmiddels komt er gelukkig steeds meer publiek op de paralympische sport af: in Parijs zitten alle venues steeds tjokvol. Het zou mooi zijn als we uiteindelijk uitkomen op een gezamenlijk evenement met de Olympische Spelen. Een week langer en dan alles door elkaar heen. Dat zou mooi zijn.

Als mensen onze sport dan beter begrijpen, en er dus beter naar kunnen kijken, zal de paralympische sport groeien. Eigenlijk precies zoals dat gisteren met mij gebeurde: hoe langer ik naar het rolstoelrugby keek, hoe beter ik het snapte. En op gegeven moment zag ik de stoeltjes niet meer. Keek ik gewoon naar topsport. Daar moeten we naartoe groeien.