Zieke Isa is een radeloze spoedzoeker: "Met dochters slapen in vrieskoud tuinhuis"

Na de ziekte van Pfeiffer te hebben gehad, raakt Isa op haar negentiende continu ernstig vermoeid. Een cardioloog heeft volgens haar later de diagnose ME (chronisch vermoeidheidssyndroom) vastgesteld. Ook kampt Isa inmiddels met reuma en ernstige diabetes. 

Rond de leeftijd van 19 ontmoet ze ook haar inmiddels ex-man en na het afstuderen raakt ze zwanger. Het stel krijgt twee kinderen en woont in een mooie villa in Naarden. Op materiaal vlak ontbreekt niets. Een yuppenbestaan, zoals zij het noemt. Maar de zorg voor de kinderen valt haar zwaar. "Dat kon ik eigenlijk niet goed doen. Mijn moeder kwam elke dag helpen."

Dubbele urgentie

Externe prikkels worden steeds minder te harden door de aandoening. Mede om die reden verhuist het gezin naar een rustigere plek, in Almere. Helaas overleeft het huwelijk het toch niet. Na de scheiding beginnen jarenlange problemen met het zoeken naar een geschikt huis. Ze heeft een dubbele urgentie als zieke vrouw en als alleenstaande moeder van twee meiden. Maar het zo geprezen Nederlandse sociale vangnet, werkt niet voor haar. "De ellende was dat ik niet meer stond ingeschreven bij Woningnet en ik had niet genoeg inkomen om te kopen."

Ze vraagt woonurgentie aan in Almere, maar die krijgt ze niet, omdat ze op dat moment op papier nog eigenaar is van 'de villa.'  "Maar ik had geen huis om te wonen. Ik woonde in bij mijn zieke moeder en kwam later met mijn kinderen onder meer in een tuinhuisje terecht. We sliepen daar terwijl het binnen vroor. Het gas was niet goed aangesloten. Levensgevaarlijk. Ik heb veel vriendinnen die ook in tuinhuisjes terecht zijn gekomen. Sommige wonen er noodgedwongen nog."

De lichamelijk klachten worden erger en erger. Isa krijgt het advies zo veel mogelijk te rusten in een donkere, geluidsarme kamer om energie op te bouwen. De wanhopige, dakloze Isa krijgt hulp van het Leger des Heils om onderdak te krijgen. Medisch gezien moet ze in een 'prikkelarme woning' wonen. Maar ze komt terecht in een woning in een buitenwijk van Almere waar het gehorig is. De buurman draait continu keiharde housemuziek. De woning is te klein voor drie personen. En over drie maanden begint een lawaaiige renovatie van de flats die lang gaat duren. "Dat is een schrikbeeld. Ik moet hier weg."

Indicatie kwijt

Dankzij een organisatie die het WMO-team heet, wordt de gemeente onder druk gezet een oplossing helpen te vinden. Isa krijgt een medische indicatie. Nu heeft Isa een woning toegewezen gekregen, maar die is om meerdere redenen niet geschikt. Ze krijgt ook geen geld voor aanpassingen en de verhuizing dreigt ze zelf te moeten betalen. Dat geld heeft Isa niet. "Maar als ik deze woning weiger, ben ik die indicatie weer kwijt. Dan moet ik één of twee jaar wachten."

In de wijde omgeving komen de komende twee jaar extra flexwoningen en Isa heeft er wel oren naar. "Als het maar niet in Amsterdam is. Ik word benauwd van Amsterdam. En het zou bijvoorbeeld een probleem zijn als ik naast feestende jongeren kom te wonen. Ik wil eigenlijk naar een heel rustig dorpje. Het is lastig. Ik zie mijn dochters wegens omstandigheden als mijn ziekte nu heel weinig. En als ik te ver weg ga wonen, raak ik mijn kinderen kwijt vanwege de bepalingen van het co-ouderschapsplan. Hier blijven is ook geen optie. Ik zit gewoon klemvast. Wat moet ik doen? Wie kan me helpen?"

Alles op alles zetten

Wat Isa betreft moeten ambtenaren, woningbouwverenigingen en politici rekening houden met mensen met verhalen zoals die van haar. Dat snelle oplossingen als bijvoorbeeld tijdelijke doelgroepwoningen van levensbelang zijn. "Mensen moeten echt beseffen dat het leven niet altijd maakbaar is. Ik vind het schandalig dat zo veel mensen buiten hun schuld op straat staan. Iedereen die daar wat aan kan doen, moet wat mij betreft alles op alles zetten om dit op te lossen."